مهناز طراح، فعال سیاسی محبوس در بند زنان زندان اوین، با نوشتن نامه‌ای در واکنش به برخی از انتقادها به ویدیویی از رقص شماری از زنان این زندان، نوشته است: «ما را قضاوت می‌کنید و نمی‌دانید پیش از شما از سوی قضات جمهوری اسلامی همین طور ناعادلانه قضاوت شده‌ایم.»این زندانی سیاسی که پیشتر در یکی از نامه‌هایش از زندان خود را «یک زندانی مشروطه‌خواه» معرفی کرده است، در ادامه نامه خود با اشاره به دشواری‌های زندان و رنجی که بر زنان محبوس در زندان اوین تحمیل می‌شود،
نوشته است «ما می‌رقصیم، ما در زندان می‌خوانیم و می‌رقصیم ولی در همان زندان که شما هتل می‌خوانید دلتنگی عزیزانمان را تاب می‌آوریم، بیمار از بیمار پرستاری می‌کند و برای یک اعزام درمانی، و نه حتی مرخصی درمانی، باید ماه‌ها دوندگی کنیم.»مهناز طراح، آبان ۱۴۰۱ در جریان خیزش«زن، زندگی، آزادی» بازداشت و تا اواخر بهمن همان سال که در جریان عفو عمومی آزاد شد،
در زندان «قرچک» محبوس بود.این زندانی سیاسی یک بار دیگر در آبان ۱۴۰۲ بازداشت شد و دی‌ماه همان سال، به حکم شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب تهران به ریاست قاضی ایمان افشاری به اتهام اجتماع و تبانی به سه سال و هشت ماه حبس و به اتهام تبلیغ علیه نظام به هشت ماه زندان محکوم شد و حکم او در پی تسلیم به رای به 1ایکس دو سال و نه ماه زندان کاهش پیدا کرد و اکنون در حال گذراندن دوران محکومیت خود در زندان اوین است.طراح در نامه خود با اشاره به این‌که زندانیان سیاسی و عقیدتی در بند زنان زندان اوین جز آن دسته از زندانیان هستند که مشمول هیچ‌کدام از حقوق قانونی یک زندانی مانند مرخصی و آزادی مشروط نمی‌شوند، نوشته است «ما تنها بند زندان در سراسر ایران هستیم که آخر هفته‌ها تلفن قطع است و و دور روز متوالی از دنیای بیرون بی‌خبریم. ولی با هر گرایش و تفکری در مناسبت‌های مختلف با هم می‌رقصیم زیرا در این گوشه از خاک فقط خودمان را داریم و بس.»او در ادامه با اشاره به جریان‌های مختلف همبندی‌های خود به چپ‌ها، مشروطه‌خواهان و اصلاح‌طلبان اشاره کرده و با توصیفی که از هر کدام از این طیف‌ها ارائه می‌دهد تاکید می کند که شناخت بیرونی از آن‌ها بسیار اندک است و قضاوت‌ها بر اساس همین شناخت نادرست صورت می‌گیرد.
مهناز طراح پیشتر هم در دو نامه دیگر به وضعیت همبندی هایش واکنش نشان داده بود. او در نامه نخست خود که ۴ مرداد سال جاری منتشر شد نسبت به بی‌توجهی جامعه بین‌المللی به وضعیت زنان زندانی و در خطر اعدام بودن سه زن هم‌بندی‌اش در اوین اعتراض کرد.طراح در نامه خود خود به صدور حکم اعدام برای پخشان عزیزی اعتراض کرد و تجربه زیسته خود با این زندانی زندانی سیاسی محبوس در بند زنان زندان اوین را روایت کرد و در نامه‌اش از عزیزی به عنوان نمادی از ایستادگی در برابر جور جباران یاد کرد.این زندانی سیاسی در پایان نامه تازه خود با اشاره به همراهی زنان زندانی سیاسی با هم در شادی‌ها و رنج‌ها نوشته است «با هم می‌رقصیم و با هم گریه می‌کنیم، ولی شما همان گوشه از رقص ما را ببینید و اگر توانستید یک روز و شب از انفرادی همراه با بازجویی‌های طولانی‌مدت به شیوه جمهوری اسلامی را تاب بیاورید، آن‌گاه ما را قضاوت کنید.»
در فاصله ۱۵ روز مانده به آغاز دوران ریاستجمهوری دونالد ترامپ، پرسش اصلی در تهران و واشنگتن این است که آیا روابط ایران و آمریکا به سمت جنگ پیش خواهد رفت یا توافق؟ این موضوع هم‌اکنون به یکی از بحث‌برانگیزترین مسائل در هر دو کشور تبدیل شده است
در داخل ایران، حاکمیت به‌نظر می‌رسد بر سر دو دیدگاه متضاد دچار اختلاف شده است: موافقان و مخالفان مذاکره. طرفداران مذاکره که عمدتا شامل افرادی مانند محمدجواد ظریف و برخی نزدیکان دولت پزشکیان می‌شوند، بر این باورند که از طریق گفت‌وگو با آمریکا می‌توان فشارهای اقتصادی شدید کنونی را کاهش داد و از پیامدهای مخرب فشارهای بیشتر ترامپ جلوگیری کرد؛ فشارهایی که می‌تواند دولت پزشکیان را به‌کلی زمین‌گیر کند.
در مقابل، مخالفان مذاکره که بیشتر در میان فرماندهان سپاه پاسداران و رسانه‌های وابسته به سپاه قرار دارند و به «کاسبان تحریم» معروف هستند، اعتقاد دارند که مذاکره به ضرر نظام جمهوری اسلامی خواهد بود. این گروه‌ها از تنش‌ها و تحریم‌ها به‌عنوان فرصت‌هایی برای افزایش قدرت و نفوذ خود بهره می‌برند و درگیری را ابزاری برای حفظ موقعیت خود در ساختار قدرت می‌دانند.
علی خامنه‌ای به‌عنوان رهبر نظام جمهوری اسلامی، نقش اصلی در تصمیم‌گیری‌های کلان ایفا می‌کند. اگرچه هنوز مشخص نیست که وی به‌سمت مذاکره با آمریکا خواهد رفت یا تقابل را انتخاب می‌کند، اما روشن است که وی به هر دو جریان حامی و مخالف مذاکره اجازه داده است دیدگاه‌های خود را به‌طور علنی مطرح کنند. به‌نظر می‌رسد این استراتژی برای باز گذاشتن دست خامنه‌ای در انتخاب هر یک از این دو مسیر است.
حسین شریعتمداری، مدیرمسئول روزنامه کیهان و از چهره‌های نزدیک به خامنه‌ای، روز شنبه در سرمقاله‌ای به‌شدت از حامیان مذاکره با آمریکا انتقاد کرده است. وی آن‌ها را «خواب‌زده، مست یا دیوانه» خوانده و حتی به‌طور غیرمستقیم آن‌ها را به ارتباط با دشمن متهم کرده است. این حملات پس از اظهارات علی عبدالعلی‌زاده، رئیس ستاد انتخاباتی پزشکیان، شدت گرفت. عبدالعلی‌زاده اخیرا اعلام کرده بود که «وضعیت کنونی قابل ادامه نیست و حاکمیت به‌سمت مذاکره با آمریکا حرکت می‌کند.» شریعتمداری با رد این ادعا، تأکید کرد که نظر "حاکمیت" بر عدم مذاکره است.
از سوی دیگر، محمدجواد ظریف، معاون پزشکیان 1x و مذاکره‌کننده ارشد برجام، پیش از این با انتشار مقاله‌ای در نشریه «فارن افرز»، آمادگی ایران برای مذاکره با آمریکا را اعلام کرده است. این اقدام ظریف، نشان از تمایل بخش‌هایی از حاکمیت جمهوری اسلامی برای کاهش فشارهای بین‌المللی دارد. با این حال، بسیاری معتقدند که ظریف و دیگر حامیان مذاکره، نمایانگر جناح «نرم» در سیاست‌های خامنه‌ای هستند، در حالی که افرادی مانند شریعتمداری و فرماندهان سپاه، زبان تهدید و تقابل او را بیان می‌کنند.
در فضای بین‌المللی نیز، ریچارد نفیو، معمار تحریم‌های آمریکا علیه ایران، روز پنجشنبه در مقاله‌ای توصیه کرده است که دولت ترامپ باید برای جلوگیری از دستیابی جمهوری اسلامی به بمب اتمی، اقدامات جدی‌تری انجام دهد. وی هشدار داده است که حملات آمریکا می‌تواند به‌طور موقت حمایت‌هایی را برای جمهوری اسلامی در داخل ایران جلب کند، اما نارضایتی‌های داخلی ممکن است این حملات را به فرصتی برای تغییر رژیم تبدیل کند. او خواستار آن شده که یک شانس دیگر به دیپلماسی و مذاکره داده شود ولی به طور همزمان آمریکا باید آمادگی برای حمله نظامی به ایران را افزایش دهد و حتی آماده حملاتی مکرر باشد.
نکته کلیدی این است که آیا خامنه‌ای به‌سمت مذاکره خواهد رفت یا تقابل را انتخاب خواهد کرد؟ هرچند برخی نشانه‌ها حاکی از آمادگی جمهوری اسلامی برای مذاکره است، اما مشخص نیست که خامنه‌ای چه تصمیمی اتخاذ خواهد کرد. آیا او تسلیم توافقی سخت‌تر از برجام خواهد شد که محدودیت‌های جدی بر برنامه‌های هسته‌ای و موشکی ایران اعمال کند، یا همچنان بر این باور است که مذاکره با آمریکا به معنای از دست دادن نقاط قوت نظام است؟
ادموندو گونزالس اوروتیا، رقیب نیکولاس مادورو در انتخابات ریاستجمهوری اخیر ونزوئلا و از چهره‌های شاخص اپوزیسیون این کشور، در آستانه برگزاری مراسم تحلیف مادورو به آرژانتین سفر کرد. او همچنین قرار است پس از این سفر، راهی آمریکا شود.
گونزالس شنبه ۱۵ دی‌ماه با سفر به بوئنوس آیرس با خاویر میلی، رییس‌جمهوری آرژانتین، دیدار و گفت‌وگو کرد. آرژانتین یکی از منتقدان جدی حکومت مادورو در ونزوئلا به شمار می‌رود.
میلی از گونزالس در کاخ ریاستجمهوری آرژانتین با تشریفاتی که معمولا برای یک رییس دولت در نظر گرفته می‌شود، استقبال کرد.
میلی در این دیدار تاکید کرد آرژانتین «هر آنچه را که آزادی ایجاب می‌کند»، در حمایت از مردم ونزوئلا به کار خواهد گرفت.
میلی و گونزالس همچنین در این دیدار در خصوص وضعیت پنج عضو اپوزیسیون ونزوئلا که در پی تشدید سیاست‌های سرکوبگرانه حکومت مادورو، از ۱۰ ماه گذشته در اقامتگاه سفیر آرژانتین در کاراکاس پناه گرفته‌اند، بحث و تبادل نظر کردند.
شهروندان ونزوئلا هفتم مرداد برای شرکت در انتخابات ریاستجمهوری به پای صندوق‌های رای رفتند.
هرچند برخی نظرسنجی‌ها از پیروزی گونزالس حکایت داشتند، اما در نهایت نهاد انتخاباتی ونزوئلا مادورو با کسب ۵۱ درصد آرا برای بار سوم به‌عنوان رییس‌جمهوری این کشور انتخاب شده است.
در مقابل، اپوزیسیون ونزوئلا از وجود شواهدی مبنی بر پیروزی قاطع گونزالس خبر داد و تاکید کرد نتایج رسمی انتخابات را نمی‌پذیرد.
در ماه‌های اخیر، آمریکا، آرژانتین و بسیاری از کشورهای غربی وان ایکس و آمریکای لاتین از به رسمیت شناختن پیروزی مادورو در انتخابات ونزوئلا سرباز زده‌اند.
مادورو پس از موضع‌گیری بوئنوس آیرس علیه انتخاب مجددش به‌عنوان رییس‌جمهوری ونزوئلا، روابط دیپلماتیک دو کشور را قطع و دیپلمات‌های آرژانتین را اخراج کرد.
آرژانتین ۱۷ شهریور با اشاره به اقدامات دولت مادورو علیه معترضان، از دیوان کیفری بین‌المللی خواست او را صادر کند.
گونزالس ۱۵ دی در جریان یک نشست خبری در بوئنوس آیرس اعلام کرد شامگاه شنبه عازم اروگوئه و سپس آمریکا خواهد شد. پاناما و جمهوری دومینیکن نیز مقاصد بعدی او خواهند بود.
این چهره برجسته اپوزیسیون ونزوئلا ابراز امیدواری کرد در سفر به آمریکا بتواند با جو بایدن، رییس‌جمهوری این کشور، دیدار کند.
آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجه ایالات متحده، ۳۰ آبان برای نخستین بار، گونزالس را «رییس‌جمهوری منتخب» ونزوئلا خواند.